Παρατηρώντας τα όσα διαδραματίζονται, κυρίως το τελευταίο διάστημα, σχετικά με τα μέτρα που επιβάλλονται στον γενικό πληθυσμό για τον περιορισμό του κορωνοϊού, είναι εμφανές πως κύριος στόχος είναι τα παιδιά.
Αν και δεκαετίες πίσω, τα παιδιά και τα δικαιώματά τους μέσω μιας σειράς προσπαθειών της Διεθνούς κοινότητας κατοχυρώθηκαν ως αναφαίρετα και θεμελιώδη, με κορύφωση την υπογραφή της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ολοένα και περισσότερο αυτά καταπατούνται με τον πιο ανήθικο τρόπο.
Ας δούμε αρχικά κάποια σημαντικά άρθρα αυτής της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η οποία υπογράφηκε το 1989 από 191 χώρες.
1. Ορισμός :
"Παιδιά" θεωρούνται όλα τα κορίτσια και τα αγόρια από 0 έως 18 ετών.
2. Απαγόρευση διακρίσεων :
Όλα Τα παιδιά είναι ίσα έχουν δικαίωμα να τα αντιμετωπίζουν χωρίς διακρίσεις λόγω [...], των απόψεων, [...].
3. Το συμφέρον του παιδιού.
4. Μέτρα της Πολιτείας :
Η Πολιτεία πρέπει να παίρνει όλα τα κατάλληλα μέτρα για να εφαρμόζονται τα δικαιώματα των παιδιών.
6. Δικαίωμα στη ζωή :
Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη ζωή την επιβίωση και την ανάπτυξη.
12. Ελευθερία γνώμης.
13. Ελευθερία έκφρασης.
16. Ιδιωτική ζωή :
Κανείς δεν μπορεί να επεμβαίνει αυθαίρετα ή παράνομα στην ιδιωτική ζωή, την οικογένειά, την κατοικία ή την αλληλογραφία ενός παιδιού, ούτε να προσβάλλει την τιμή και την υπόληψή του.
17. Πληροφόρηση : [...]. Η Πολιτεία πρέπει να ενθαρρύνει τα μέσα να διαδίδουν χρήσιμες πληροφορίες και να προστατεύουν τα παιδιά από ό,τι μπορεί να τα βλάψει.
18. Ευθύνες και υποστήριξη γονέων :
Οι γονείς ή κηδεμόνες ενός παιδιού έχουν την ευθύνη της ανατροφής και της ανάπτυξής του. Η πολιτεία πρέπει να τους βοηθά σε αυτή την αποστολή και να εξασφαλίζει τη δημιουργία υπηρεσιών φροντίδας.
19. Βία, παραμέληση, εκμετάλλευση :
Τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται από κάθε μορφή βίας, προσβολής, παραμέλησης, εγκατάλειψης, σωματικής, ψυχολογικής, πνευματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης, [...].
24. Υγεία και ιατρικές υπηρεσίες :
Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην προληπτική φροντίδα της υγείας τους και όταν αρρωσταίνουν να χρησιμοποιούν τις απαραίτητες ιατρικές υπηρεσίες για τη θεραπεία τους.
27. Ανάπτυξη και επίπεδο ζωής :
Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής : να έχουν φαγητό, ρούχα και να ζουν σε ένα ασφαλές σπίτι, ώστε να έχουν ομαλή σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική και κοινωνική ανάπτυξη. Αν οι γονείς τους δεν μπορούν να τους τα προσφέρουν, η Πολιτεία πρέπει να τους βοηθάει.
28. Εκπαίδευση :
Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν στο σχολείο και να έχουν ίσες ευκαιρίες σε αυτό. Η Πολιτεία πρέπει να παίρνει μέτρα ώστε τα παιδιά να γράφονται και να μη διακόπτουν το σχολείο. Τα μέτρα για τη σχολική πειθαρχία πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των μαθητών.
31. Ελεύθερος χρόνος και ψυχαγωγία.
36. Άλλες μορφές εκμετάλλευσης:
Τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται από οποιαδήποτε άλλη μορφή εκμετάλλευσης που μπορεί να βλάπτει την ευημερία.
37. Βασανιστήρια και στέρηση ελευθερίας :
Κανένα παιδί δεν πρέπει να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή άλλη απάνθρωπη ή εξευτελιστική τιμωρία.
42. Γνωστοποίηση :
Τα κράτη έχουν υποχρέωση να κάνουν και στα παιδιά τις αρχές και το περιεχόμενο αυτής της Σύμβασης.
43-54. Εφαρμογή και έλεγχος :
Μια ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ παρακολουθεί την εφαρμογή της Σύμβασης σε όλα τα κράτη που την έχουν υπογράψει. [...].
Αυτή η σπουδαία Σύμβαση λοιπόν, αναγνωρίζει ότι η παιδική ηλικία είναι ευάλωτη, πως κάθε παιδί έχει δικαιώματα και αυτά πρέπει να προστατεύονται και να τηρούνται από όλα τα κράτη.
Γιατί τότε, με τόση ευκολία και δίχως δισταγμό, στερούν από τα παιδιά οι κυβερνώντες ένα εκ των βασικών δικαιωμάτων τους; Γιατί, δίχως ντροπή, καταπατούν το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση - παιδεία; Και αυτό το δικαίωμα αγαπητοί μου, είναι ιδιαίτερα σημαντικό και απαραίτητο διότι ο άνθρωπος, όσο ανάγκη έχει την τροφή για το σώμα άλλο τόσο έχει ανάγκη την τροφή για το πνεύμα του. Διότι μέσω της εκπαίδευσης-παιδείας, το παιδί μπορεί να αναπτύξει τα χαρίσματά του, τις σωματικές και πνευματικές του ικανότητες. Διότι βασικότερος σκοπός της εκπαίδευσης - παιδείας είναι η καλλιέργεια του σεβασμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Σαφέστατα το παιδί για να κατανοήσει τα προαναφερόμενα θα πρέπει όχι μόνο να τα μαθαίνει αλλά και να τα βιώνει, δηλαδή να ζει μέσα σε αυτά και να αναπτύσσεται μέσω αυτών.
Σύμφωνα δε με το άρθρο 16 παρ. 2 του Ελληνικού Συντάγματος, το κράτος έχει βασική αποστολή του την παιδεία με σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων. Όμως αντίθετα βλέπουμε ότι αυτή η βασική αποστολή του έχει πάει πλέον "περίπατο" και ως όλα δείχνουν, είναι συχνό το φαινόμενο "περίπατος" ειδικά για την παρούσα κυβέρνηση...
Υπάρχει ακόμη, η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (UDHR) όπου στο άρθρο 26 παρ. 1 ορίζεται πως ο καθένας έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και πως η στοιχειώδης εκπαίδευση είναι υποχρεωτική και πρέπει να εξασφαλίζεται για όλους και να είναι δομημένη έτσι, ώστε να σέβεται την αξιοπρέπεια αλλά και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των μαθητών. Ως εκ τούτου οι εκπρόσωποι της εκάστοτε κυβέρνησης ή όσοι εργάζονται για το κράτος είναι υπεύθυνοι για τη διασφάλιση της εκπαίδευσης - παιδείας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρα και υπόλογοι σε όποια απόφαση ή πράξη διακρίνει, απαγορεύει και καταπατά τα ανωτέρω δικαιώματα.
Εξίσου μεγάλης σημασίας είναι το δικαίωμα του παιδιού (αναλόγως ηλικίας και ωριμότητας και όπου πρέπει μοναδικός αρμόδιος είναι ο γονέας - κηδεμόνας και όχι κάποιος άλλος) αλλά και του ενήλικα, να μπορεί ελεύθερα να αποφασίσει και να επιλέξει αν θα συναινέσει ή όχι σε μία ιατρική πράξη. Ως ελεύθερος άνθρωπος, ο καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να αποφασίζει για τον εαυτό του και το σώμα του ελεύθερα. Είναι δικαιώματα επίσης κατοχυρωμένα βάσει Ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 2 παρ. 1 - κατοχυρώνει τον σεβασμό και την προστασία της ανθρώπινης αξίας ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, αποτελεί διάταξη του σκληρού και μη αναθεωρήσιμου πυρήνα του Συντάγματος, άρθρο 5 παρ. 1 και παρ. 5). Η έννοια της "υποχρεωτικότητας" σχετικά με οιαδήποτε ιατρική πράξη δεν μπορεί να υφίσταται αφού έρχεται και σε αντίθεση με τον Κώδικα Ιατρικής και Βιοηθικής Δεοντολογίας, Ν. 2619/ΦΕΚ/Α'/132/16.6.1998, ο οποίος αποτελεί εσωτερικό δίκαιο υπέρ νομοθετικής ισχύος αφού και Διεθνείς και Παγκόσμιες Συμβάσεις κατοχυρώνουν το δικαίωμα της σωστής και πλήρους πληροφόρησης-ενημέρωσης, το δικαίωμα της συναίνεσης ή μη, το δικαίωμα της ανά πάσα στιγμή διακοπής της από τον ασθενή - λήπτη υπηρεσιών υγείας, σχετικά με όποια πράξη ιατρική είτε πρόληψης είτε θεραπείας είτε διάγνωσης. Υπερισχύει έναντι κάθε άλλη διάταξης αντίθετης ως προς αυτόν (σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Ελληνικού Συντάγματος) οπότε δεν μπορεί η "υποχρεωτικότητα" να είναι νόμιμη με καμμία δικαιολογία και για κανέναν πολίτη.
Παρόλα αυτά, η πολιτική ηγεσία και τα παρακλάδια, τ' αναχώματά της, οι κρατικοί υπάλληλοι αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία του ιατρικού και νομικού κόσμου παραβλέπουν, αγνοούν, κατακρεουργούν καθημερινά καθένα από αυτά τα δικαιώματα και διαπράττουν όλοι μαζί έγκλημα τεραστίων διαστάσεων...δρουν ως ένα σημερινό σύστημα/καθεστώς απαρτχάιντ!
Επιδιώκουν και νομιμοποιούν τον διαχωρισμό των πολιτών όχι ανάμεσα σε λευκούς και μη λευκούς αλλά ανάμεσα σε αυτούς που δέχονται ή αποδέχονται τα αισχρά μέτρα τους και σε αυτούς που τα αρνούνται. Και φυσικά αυτός ο διαχωρισμός έχει μεγαλύτερη επίπτωση στα παιδιά καθότι η ζημιά που προκαλείται στην ψυχική και κοινωνική τους ανάπτυξη, είναι μη αναστρέψιμη και καθοριστική για το μέλλον τους, για τη ζωή τους αλλά και επειδή τους στερείται η ανεμελιά των παιδικών χρόνων.
Μπορεί λοιπόν τα παιδιά στην Ελλάδα να μη τραυματίζονται από σφαίρες μα τραυματίζονται από σημαντικές στερήσεις και απάνθρωπες συνεχείς υποχρεώσεις. Μπορεί να μην βασανίζονται σε κρατητήρια με ηλεκτροπληξία ή φωτιά μα βασανίζονται με εγκλεισμό στο σπίτι, με ένα άχρηστο και επιβλαβές για την υγεία τους πανί στο πρόσωπό, με αποστάσεις από τους φίλους τους. Μπορεί να μην ξυλοκοπούνται βάναυσα από δυνάμεις ασφαλείας (αν και δυστυχώς το έχουμε δει σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις) μα "ξυλοκοπούνται" με κάθε "όχι" στη φυσιολογική και αξιοπρεπή ζωή.
Το σύγχρονο απαρντχάιντ ήρθε να μας θυμίσει πως τα παιδιά δεν είναι κτήμα καμμίας κυβέρνησης, καμμίας ελίτ. Τα παιδιά έχουν δικαιώματα που πρέπει να τηρούνται και να προστατεύονται. Τα παιδιά πρέπει να μπορούν να παίξουν, να αθληθούν, να ψυχαγωγηθούν, να βάλουν στόχους, να μορφωθούν, να εμπνευστούν, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να αγκαλιαστούν, να ερωτευτούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να ονειρευτούν, να γελάσουν και να χαμογελάσουν...τα παιδιά πρέπει να" ζουν" και όχι να "πεθαίνουν"! Τα παιδιά πρέπει να ζουν και όχι να πεθαίνουν!
Κούζουνα Σταυρούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου